Hoe zauw ut zijn als we allus fooneetiesj zauwde sgreive? En ook ale gramatiekareegels overboort zauwde gooje? Wat je zegt, is wat je sgreift. Vraag dit aan mun dogtur en haar leefteitgenoote en hun zulle zegge: Jaa, graag. Heerluk.
Door: Hayat Dchar
En waarschijnlijk zullen er nog veel meer taalgebruikers een dergelijke beslissing juichend omarmen. Denk aan mensen met dyslexie. Of aan nieuwkomers. Of mijn Marokkaanse moeder. Appjes van mijn moeder zijn zo schattig. Soms is het een waar raadsel en kost het me enige tijd om te ontcijferen wat ze bedoelt.
Ideeen nbeite halepe = iedereen moet een beetje helpen.
Oofni = het hoeft niet.
Akechyen = de winkelketen Action.
Maar ze heeft nu autocorrectie op haar telefoon ontdekt. Dus ik ontving laatst een keurig gespeld ‘altijd welkom’. Mijn vader waagt zich niet aan Nederlandse appjes. Hij typt in het Arabisch of hij schrijft het Marokkaans-Arabisch fonetisch op: Ki rakom dayrin? (Hoe gaat het met jullie?)
Mijn spellingscontrole doet zijn werk goed. Alle foute woorden in de eerste alinea drijven op rode golfjes. Het weet alles feilloos te corrigeren als ik dat zou willen. Kortom, als Word het al begrijpt, dan moet het menselijk brein er toch ook wat mee kunnen? Waarom zo strikt vasthouden aan al die taalregels waarvan de logica soms ver te zoeken is?
Uiteindelijk gaat het erom dat je elkaar begrijpt. De verantwoordelijkheid ligt dan aan beide kanten van de communicatielijn. Soms heb ik het gevoel dat Nederlandstaligen niet de moeite willen nemen om een gebrekkig sprekende te verstaan. Een afkeurende, onbegrijpelijke blik als reactie en een deuk in het zelfvertrouwen van degene die een verwoede poging onderneemt om zich verstaanbaar te maken. Voor dyslectische personen geldt hetzelfde. Degenen die goed kunnen schrijven, kijken minachtend neer op het berichtje met spellingsfouten. Terwijl het bericht schrijven al een dosis moed heeft gevergd. Spellingsfouten kunnen juist heel schattig of grappig zijn. Kijk maar naar de verzamelde voorbeelden bij Taalvoutjes.
Taaltolerantie is het sleutelwoord. Vanuit de liefde voor taal. Ongeacht welke taal.
“Ay, dios mío!” verzuchtte X laatst tijdens een wandeling door de Utrechtse binnenstad. Ze was enkele maanden geleden van Sevilla naar de Domstad verhuisd en ko...
Enkele dagen geleden las ik met veel plezier de column Afkickpoging van Dion van Meel. Zijn verhaal was erg herkenbaar voor me, als lijdend voorwerp van taalnaz...
Bert Koekkoek verlangt naar de taal van vroeger en schreef nostalgische poëzie....
Eén jaar vertoeven op de toneelschool heeft me veel geleerd. Hoe ik moet staan. Hoe ik mijn stem moet gebruiken. Hoe ik met veel overtuiging wijze dingen kan ze...