Om 3.15 piepte mijn telefoon. Eén nieuw bericht, las ik. Het berichtje ging ongeveer zo: Hi, heb jij die twee jonglerende dinosaurussen op een eenwieler met Zaanse mayo aan hun vingers en glittercrocs aan hun voetjes nog gezien op die besneeuwde kartbaan in Spanje? Echt waar. Geen woord aan gelogen! Nee, echt niet … Nou ja, misschien een klein beetje dan. Mwoah, het is eigenlijk helemaal gelogen, maar gezien het feit dat ik een berichtje binnenkreeg rond dit tijdstip had deze tekst er zomaar kunnen staan. Ik ken de afzender van het berichtje in kwestie en die houdt wel van een biertje of twee, drie … ënveertig.
Door Floris Mein
Gelukkig corrigeerde de autocorrect op zijn telefoon het bericht en kwam er niks anders binnen dan: haai. Wat nou haai? Zat ‘ie Jaws te kijken? Probeerde hij me te waarschuwen dat er haaien rond mijn bed zwommen? Het duurde een paar seconden voordat mijn mentale autocorrect piepend en knarsend op gang kwam en zich realiseerde dat hij gewoon gedag wilde zeggen. Hoi, stuurde ik terug. En daarna: opsodemieteren! Wat mijn mentale autocorrect gelukkig snel corrigeerde in: lig te slapen man. spreek je morgen. .
Ik ben blij met mijn mentale autocorrect. In het dagelijkse leven draait mijn mentale autocorrect overuren. Ik kom zoveel brieven, teksten en reclameuitingen tegen die anders zo tenenkrommend slecht zouden zijn dat ik mijzelf heb aangeleerd om mijn mentale autocorrect 24/7 op volle toeren en in de vijfde versnelling te laten draaien.
Dit klinkt als het gedrag van een taalneuroot, en toegegeven dat ben ik ook een beetje. Maar het maakt mijn leven een stuk draaglijker. Er schijnen zelfs websites en facebookpagina’s aan gewijd te zijn. De site Taalvoutjes waar ik columns voor schrijf is er zo één. Als ik mensen in mijn omgeving van dit feit op de hoogte breng hebben ze allemaal een soort dwangmatige neiging om me te gaan testen en/ of pesten. De meest wanstaltige spelfouten komen voorbij in mijn mail of whatsapp waarbij ik soms (bijna letterlijk) op mijn tong moet bijten om niet in dikke vette hoofdletters terug te sturen: HET IS MET DT!!!! Dus ik negeer de plagerijtjes en de spelfouten stelselmatig. Totdat ze het echt te bond maken en mijn innerlijke taalneuroot de overhand neemt. Mijn innerlijke taalneuroot is een lelijk zevenkoppig monster dat eigenlijk alleen maar kan schreeuwen: JE DOET HET FOUT! Gevolgd door een snelle tik op de ‘contact blokkeren-knop’. Ja, het is niet alleen een lelijk monster, maar ook nog eens een laf monster.
Overigens staat de autocorrect op mijn telefoon uit. Al jaren en jaren. Dit komt omdat een vriend van mij eens de vraag stelde wie van de twee van het komische duo Mini en Maxi vroeger mijn favoriete karakter was. ‘Maxi!’ typte ik. ‘Nazi!’ schreeuwde mijn telefoon. Sindsdien heb ik nooit meer wat van hem vernomen. Einde vriend schap. Einde autocorrect.
Sinds 2011 staat de autocorrect dus uit op mijn telefoon. Altijd! Behálve als ik aan het chatten ben met de redactie van Taalvoutjes. Dan is de autocorrect op mijn telefoon mijn levensreddende vriendje. Er is namelijk niks angstaanjagender dan op ‘send’ klikken en dan denken: shit … is dat nou met een d of een t. Spel ik het verkeerd dan weet ik zeker dat mijn volgende column afgekeurd word. Het is jammer dat autocorrect je niet kan behoeden voor grammaticafouten. Had ik maar beter op moeten letten op school. ‘Gynacoloog’, ‘ouvre’, ‘futuliteit’ en ‘minutie’ daarentegen weet mijn autocorrect er gelukkig feilloos uit te pikken. NB: Het feit dat je dit nu kunt lezen betekent dat de autocorrect op mijn telefoon in ieder geval dit keer mijn appje, mijn artikel, mijn carrière en mijn leven heeft gered. Dankjewel autocorrect!
Wil je zelf je column terugzien op onze site? Stuur je column in.
De Nederlandse taal is prachtig, dat weet ook Wim Daniëls. Met zijn spiksplinternieuwe boek ‘Huppelnederlands’ schreef hij een ode aan de vrolijkste woorden van...
Waarschuwing vooraf: de kans bestaat dat dit nogal een oeverloos verhaal gaat worden. Twee kapiteins op één schip maakt de kans op een behouden vaart vrij klein...
Kon jij vroeger op school ook nooit al die regels over werkwoordspelling onthouden? Een -d, -t of soms zelfs -dt aan het eind van een werkwoord; om gek van te w...
