Door: Bert Koekkoek
Verhalenvertellers: waar zijn ze gebleven?
ingehaald door een te haastig leven.
Verhalenvertellers naar wie geboeid werd geluisterd;
naar het rijm. Naar het ritme. Aan hun lippen gekluisterd
de winterse kou en het duister trotserend.
De rijkdom van taal als een spons absorberend.
Waar zijn ze gebleven, de innig geliefden
die passie en hartstocht verwoorden in brieven.
Hun gedachten, emoties, hun hebben en houwen
Met krassende pen aan papier toevertrouwen?
Na wekenlang wachten dan eind’lijk repliek
Waar zijn ze gebleven? Of zijn ze antiek?
Ik weet het, ik klink ouderwets. Ik klink bitter.
Gevoed door de armoe van WhatsApp en Twitter.
Zinloze steenkolenengelse tweets.
140 karakters? Karakterloos niets.
Emoticon. Tekstballon. Dood aan de taal!
Elk wordt een stripheld in zijn stripverhaal.
Hoe platter het scherm, hoe platter de zinnen.
De tijdgeest; ik weet het, maar diep, diep van binnen
verlang ik naar toen. Toen er echt werd geschreven
en echt werd geluisterd. En echt werd gelezen.
Wat veel mensen niet weten is dat ik uit een oud Tovenaarsgeslacht kom. Ik bracht mijn jeugd door op slot Meinstein en leerde daar heel wat bruikbare en minder ...
Volgens Van Dale is een stagiair ‘iemand die de praktijk leert bij een oudere ambtgenoot’. In de televisiewereld, waar ik werk, geldt die definitie absoluut nie...
Afkortingen, verhaspelingen en (on)bewuste taalfouten, je komt ze tegenwoordig in groten getale tegen. Dat was vroeger wel anders. Werd iets verkeerd geschreven...
Taal is constant in ontwikkeling, bijvoorbeeld door invloeden uit het Engels of via het internet. Het mooie daaraan is, dat men altijd een momentopname zou kunn...