De reden dat ik gestopt ben met kijken naar The Voice of Holland, is niet omdat het programma ieder kwartier wordt onderbroken voor tien minuten reclame. Het is niet omdat de coaches elkaar sneller afwisselen dan de spaaracties bij Albert Heijn. Het is niet omdat dit al de honderdste talentenjacht is die al negen seizoenen lang compleet wordt uitgemolken.
Nee.
Het is Wendy van Dijk.
Door: Mara Kraaijenbrink
Ik weet het nog goed. Op een druilerige vrijdagavond zat ik, in het gezelschap van mijn familie en een zak chips, op de bank naar The Voice te kijken toen ik Wendy de volgende uitspraak hoorde doen:
“Waaauw, wat een zuper performance zeg! Dat heb je echt van – tas – tisch gedaan! En ik weet voor honderd prozent zeker dat je coach het daarmee eens is. Toch, Ali?” *
Zuper. Prozent. Van – tas – tisch.
Begrijp me niet verkeerd: Wendy van Dijk is absoluut niet de enige die zich hier schuldig aan maakt. Zet je televisie aan en ik garandeer je dat je er binnen vijf minuten mee geconfronteerd wordt: presentatoren die collectief lijken te lijden aan een ‘ik-heb-de-son-sien-sakken-in-see’-fobie. In een poging niet te Amsterdams te klinken, maken ze waar mogelijk van een ‘s’ een ‘z’ en van een ‘f’ een ‘v’. Dit fenomeen heet ‘hypercorrectie’, en totdat je bij het kijken naar The Voice alleen nog maar z’en en v’s hoort, is het een bijzonder grappig verschijnsel.
Als iemand hypercorrigeert, maakt hij een fout doordat hij probeert een vermeende fout te vermijden. Zo spelde mijn ex het woord ‘jou’ altijd zonder ‘w’ omdat hij er (vermoedelijk) van overtuigd is dat die ‘w’ een overblijfsel is van de goddeloze msn-taal. En dat terwijl ‘jouw’ in een zin als “Ik vind jouw kont anders helemáál niet dik in die broek” gewoon correct is.
Er zijn ook mensen die zich er zó bewust van zijn dat ‘hun hebben’ fout is, dat ze het woord structureel uit hun vocabulaire hebben geschrapt: “Ik geef hen een cadeau.” Dezelfde mensen zeggen misschien ook dingen als: “Jij hebt al net zo’n goed taalgevoel dan ik” en zeggen ‘zuiker’ in plaats van ‘suiker’.
Hypercorrigeren doe je vooral in situaties waarin je uitmuntend wilt presteren, zoals tijdens een sollicitatiegesprek, de eerste ontmoeting met je schoonouders of als je tekst van een autocue staat op te lezen – live – op nationale televisie.
Niet zo gek dus, dat Wendy net iets te hard haar best doet om geen taalfouten te maken. De lat ligt immers hoog: één misstap en het staat de volgende dag allemaal op Vacebook.
* Dit is een reconstructie van wat Wendy van Dijk gezegd heeft. In mijn zoektocht naar een werkelijk door Wendy gedane uitspraak ontdekte ik dat ik alleen aan die gevoelige informatie zou kunnen komen als ik bereid was geld over te maken naar RTL – en dat was ik niet. Maar Wendy praat écht zo!
Deze column verscheen eerder in Taalvoutjes – het boek 3. Wil je de rest van die zupervantastische columns ook lezen? Bestel het boek hier.
Over Mara Kraaijenbrink
Als jong meisje ijverde de Zeeuwse Mara naar een carrière als circusacrobaat, maar een gebrek aan souplesse deed dit nobele streven al snel de das om. Een fladderende kraai(jenbrink) vindt altijd wat, dacht ze, dus besloot ze uit te vliegen naar hartje Nederland. Gewapend met een stel roodgestifte lippen ontpopte ze zich tot Neerlandica en debuteerde ze als schrijfster.
De kans dat het je ooit is overkomen is groot. Een grap zit namelijk in een klein hoekje en het is altijd oppassen geblazen. Voor je het weet ben je in het ootj...
Japke-d. Bouma kennen we van haar scherpe columns in nrc.next en NRC Handelsblad. Regelmatig schrijft ze haar verbazingen en gedachten over taal en kantoorclich...
Natuurlijk heb je er wel eens van gehoord (met een d): het kofschip en het fokschaap. Maar wat kon je er ook alweer mee? Het was iets met een d en een t en de v...
Het is 1982. Het jaar dat ik 22 word, mijn diploma verpleegkunde A haal en vervolgens, samen met een vriendin, naar Frankfurt vertrek om er te werken als verple...