Ga even terug verstoppertje op het pleintje/veldje in je buurt vroeger. Als je de jongste van alle buurtkinderen was, heb je misschien soms het volgende geroepen: “Ik doe voor spek en bonen mee!” Lekker was dat: geen druk om je best te doen, maar wel meedoen met het spel. Wel de lusten, niet de lasten. Je kreeg er ook altijd een beetje honger van; zin om thuis spek en bonen te eten. Maar waarom roep je voedingswaren als je niet volledig met iets mee wil doen? Of als je geen prijs kunt winnen, maar wel meedoet voor de gezelligheid?
Vroeger kon je werken voor spek en bonen. Geen geld, maar krachtig voedsel voor de werker. De voorloper van werken voor kost en inwoning. Waarschijnlijk werd dit dan niet als een volledige baan beschouwd. Je werkte wel, maar kreeg er geen keiharde knaken voor. Zo veel is er dus niet veranderd. Nu mag je meedoen met het spel, en krijg je heus wel een spekje van je buurtgenootjes, maar voor de overwinning gaan zit er helaas niet bij.
“Mag ik je ID-kaart zien?” Die vraag krijg ik nog steeds wanneer ik, net in de twintig, in de supermarkt alcoholische versnaperingen probeer aan te ...
Mode, kleding, fashion … Het zijn over het algemeen woorden die mij niet enorm aanspreken. Je kunt mij uittekenen in een strakke spijkerbroek met een simpel shi...
Laatst vroeg ik het zevenjarige dochtertje van een vriendin wat ze voor haar verjaardag wilde hebben. “Een paard”, luidde het antwoord. Die zag ik a...
“Hey!” “Hoe is ‘t?” “Goed, en met u?” “Bwa, ça va.” Stilte … We kennen allemaal wel dat soort gesprekken, waarbij in twee richtingen hetzelfde gezegd wordt en t...