Ga even terug verstoppertje op het pleintje/veldje in je buurt vroeger. Als je de jongste van alle buurtkinderen was, heb je misschien soms het volgende geroepen: “Ik doe voor spek en bonen mee!” Lekker was dat: geen druk om je best te doen, maar wel meedoen met het spel. Wel de lusten, niet de lasten. Je kreeg er ook altijd een beetje honger van; zin om thuis spek en bonen te eten. Maar waarom roep je voedingswaren als je niet volledig met iets mee wil doen? Of als je geen prijs kunt winnen, maar wel meedoet voor de gezelligheid?
Vroeger kon je werken voor spek en bonen. Geen geld, maar krachtig voedsel voor de werker. De voorloper van werken voor kost en inwoning. Waarschijnlijk werd dit dan niet als een volledige baan beschouwd. Je werkte wel, maar kreeg er geen keiharde knaken voor. Zo veel is er dus niet veranderd. Nu mag je meedoen met het spel, en krijg je heus wel een spekje van je buurtgenootjes, maar voor de overwinning gaan zit er helaas niet bij.
’t Kofschip, Meneer Van Dalen Wacht Op Antwoord, Een Aap Die Geen Bananen Eet, TV-tas … er zijn weinig mensen die geen trucjes toepassen om dingen te onthouden ...
“Ken je hem niet, het neefje van Ded Moroz? Je weet wel, hij zat in de zelfde klas als Olentzero, bij meester Joulupukki?” “Oh, de kerstman be...
‘Kleine Jantje ook niet bang, Stak zijn lul door het behang.’ Door Jan Lenferink De eerste keer dat ik dit rijmpje hoorde, zat ik naast Rijk de Gooijer ...
Als taalfanaat ben je zowel gezegend als vervloekt met een soort zesde zintuig voor taalfouten en -weetjes. Het is een last die zwaar op je schouders rust, want...